بهداشت حرفه‌ای

برای شـــرکت در بـرنـامه سازمان بهداشت جهانی در تـونس بـودم که خبر اســید پاشی در اصفهان را شنیدم. امروز پس از بازگشت به ایران، در نخسـتین فرصـت به ملاقـات یکی از قربانیان این خشونت که در تهران بستری بود رفتم و او را معاینه کردم. دختری ٢٧ ســاله که بینــایی چشم راستش را تقریباً از دست داده و چشم چپ او به درمانی بلند مدت و عمل‌های متعدد نیاز دارد که اولین عمل امشب در بیمارستان فارابی انجام می‌شود.
این قبیل مسائل بسیار وحشتناک است و تکرار آن پیامدهای جبران‌ناپذیری دارد. متأسفانه در کشور ما پس از بروز این‌گونه حوادث، مدتی به آن پرداخته می‌شود و بعد کم‌کم تب خبر و گزارش‌ها فروکش می‌کند و موضوع فراموش می‌شود.
این بی‌توجهی و بی‌اعتنایی به مقوله خشونت زمینه ساز مسائلی چون اسیدپاشی‌های اخیر شده و خواهد شد. باید بپذیریم که ما از تریبون‌های متعددی که در اختیار داریم درست استفاده نکرده و برخورد مناسبی با تندروی‌های اجتماعی نداشته‌ایم. ابزارهای قانونی را هم آن چنان که باید و شاید در مقابله با پدیده شوم خشونت به کار نگرفته‌ایم. باید بپذیریم تربیت نامناسب اجتماعی چنین حوادثی رادر پی خواهد داشت و باید برای رفع آن راهکارهای مناسب فرهنگی، اقتصادی و... طراحی و اجرا کنیم.
نکته دیگری که گاه از آن غافل می‌شویم، مشکلات روحی و روانی موجود در جامعه است. این مشکلات وجود دارد اما وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی امکانات لازم برای شناسایی و درمان این افراد را ندارد. ما در سطح کشور ٤٠ هزار تخت روانی کم داریم و بیمارانی که باید روی این تخت‌ها درمان شوند در سطح جامعه پراکنده‌اند.
همه این مشکلات، نواقص و بی‌اعتنایی‌ها سبب بروز پدیده‌های وحشتناک و زشتی می‌شود که دامان مردم را می‌گیرد، مردمی که مانند سهیلا و پدر و مادرش بی‌گناه هستند. از یاد نبریم که امنیت از لوازم یک زندگی اجتماعی سالم است. امیدوارم همان‌طور که قوه محترم قضائیه اعلام کرده، با سرعت و جدیت تمام، این موضوع پیگیری شود و عاملان آن مجازات شوند؛ مجازاتی قاطع و بازدارنده.