بهداشت حرفه‌ای

استئوآرتریت چیست؟ 
استئوآرتریت (آرتروز)  شایع ترین آرتریتی است که ۲۱ میلیون نفر را در آمریکا مبتلا می‌کند. این بیماری باعث ناتوانی مزمن می‌شود. تعداد افراد مبتلا به استئوآرتریت رو به افزایش است. افزایش سن جمعیت و چاقی و آسیبهای ناشی از ورزش از علل افزایش شیوع می باشند. استئوآرتریت بیماری است که ساختارهای مفصلی مختلف را دچار تغییرات دژنراتیو می کند شامل غضروف، استخوان، سینویوم، عضلات و لیگامانها که باعث خشکی، از بین رفتن دامنه حرکتی تورم و درد می‌شود. برخلاف روماتیسم مفصلی، استئوآرتریت در ابتدا بیماری غیرالتهابی است که به تدریج پروسه‌های التهابی نیز بر آن سوار می‌شوند. استئوآرتریت معمولاً در مفاصل متحمل وزن مثل هیپ، زانوها و قسمت تحتانی کمر ایجاد می شود. همچنین، به طور شایع در گردن، انگشتان، قاعده‌ی شست و انگشت بزرگ پا بروز می‌کند. بروز این بیماری در عدم وجود استرس و آسیب نادر می‌باشد.
علت شناخته شده‌ واحدی برای استئوآرتریت وجود ندارد. فاکتورهای مختلف ایجاد کننده استئوآرتریت شامل فاکتورهای ژنتیکی، سن، آسیب، وزن، استرس روی مفاصل و جراحی قبلی می‌باشد. سن شناخته شده ترین فاکتور عامل می‌باشد. شیوع استئوآرتریت پس از ۴۰ سالگی در زنان و ۵۰ سالگی در مردان واضحاً افزایش می‌یابد. استئوآرتریت دست در زنان و استئوآرتریت هیپ در مردان بیشتر شایع می‌باشد. عوامل ژنتیکی احتمال بروز استئوآرتریت اولیه را بالا می‌برند.
اشکالات استخوانی مهار نشده یا inherited traits (مثل دیسپلازیا، انحرافات استخوانی) استرس زیادی روی مفاصل وارد ساخته و احتمال استئوآرتریت را بالا می‌برند.
تعریف استاندارد خاصی برای استئوآرتریت مشخص نشده است. با وجود پیشرفت‌های زیاد معیار انجمن روماتولوژی آمریکا American college of Rheumatology (ACR)، قابلیت اعتماد و اعتبار ناچیزی را نشان داد. معیار مورد توافق برای استئوآرتریت زانو، در مطالعات وجود ندارد. رده بندی  رادیوگرافیک kellgren & Lawrence بیشتر از همه مورد استفاده قرار گرفته است.
همچنین متدهای دیگری کشف شده که با یکدیگر مقایسه نشده‌اند. داده‌ها نشان داده‌اند که وجود یا عدم وجود استئوفیت مشخص در گرافی با تحمل وزن بهترین متد برای شناسایی استئوآرتریت زانو در مطالعات اپیدمیولوؤیک می‌باشد. میزان باریک شدگی فضای مفاصل بهتر است برای ارزیابی شدت بیماری مورد استفاده قرار گیرد. پیشرفت تدریجی استئوآرتریت به صورت تیپیک به شرح زیر می‌باشد.
۱. از دست دادن ماتریکس غضروفی که باعث مستعد کردن مفصل به آسیب بیشتر می‌شود.
۲. تغییرات استخوان زیرین همراه با خوردگی روی غضروف با ایجاد استئوفیتها در محیط زانوهای مبتلا
۳. آزادسازی دبری‌های غضروفی یا قطعه‌های استخوانی به داخل مفصل
۴. از هم گسیختگی غضروفی همراه با التهاب سینویال که باعث آزادسازی سایتوکینها و آنزیم‌ها و تشدید آسیب غضروفی می‌شود.
اهداف درمان استئوآرتریت شامل کاهش درد، افزایش عملکرد در فعالیت روزمره زندگی و موبیلیتی، جلوگیری و اصلاح دفورمیتی و کاهش سرعت و پیشرفت بیماری می‌باشد. برخورد درمانی به دلیل عدم وجود التهاب و وجود تغییرات دژنراتیو در یکپارچگی مفاصل متفاوت است. بیشتر داروها برای درمان استئوآرتریت استفاده می‌شوند. بهبود وضعیت عضلات اطراف مفاصل با درمان فیزیکی و کاهش وزن می‌تواند باعث بهبود علایم و فعالیت روزمره زندگی شود. کاربرد گرما و سرما در درمان و استفاده از وسایل کمکی اثرات ویژه‌ای داشته است. اگر استئوآرتریت پیشرفت کند و درمانهای طب فیزیکی موفق نباشند، تعویض مفصل می‌تواند از گزینه‌های درمانی باشد.
برگرفته از سایت دکتر غلامرضا رئیسی و دکتر طناز احدی اساتید طب فیزیکی و توانبخشی دانشگاههای تهران و ایران
http://rehab.blogfa.com/