مردی از تبار نور
میلاد سراسر نور مولود کعبه امیرالمومنین علی (ع) مبارک باد
مردی میآید از تبار نور، از تبار عاشقان و شوریدگان. مردی که محمد (ص) از گل خندههای نگاه او نشاط مییابد و ابوطالب در نیمه شبهای بیداری دل، با او راز دل میگوید و فاطمه بنت اسد باغ چشمانش را به روی او میگشاید تا گل شادمانی را آبشار لبخند او شکوفا کند.
اوست که بتها را در خانهام (کعبه) خواهد شکست و اوست که بر فراز خانهام بالا رفته اذان خواهد گفت و اوست که مرا بسیار تقدیس و تمجید کند، پس خوشا به سعادت کسی که او را دوستبدارد و اطاعتش کند و وای به حال کسی که او را دشمن بدارد و نافرمانیش کند.
این سخن دلنشین، ندای هاتف غیبی بود که روز ۱۳ رجب در درون خانه (کعبه) فاطمه بنت اسد را مخاطب قرار داد; همو که سه روز مهمان خدا بود و میوههای بهشتی را تناول میکرد، چرا که آبستن نور مبینی بود که با زاده شدنش تاریکیهای جهالت و ضلالت را از بین برد و جهان را پر از فروغ طلعت زیبا و دلربایش ساخت و اینک فاطمه وارد خانه خدا شده بود که نور خدا را به دنیا آورد و پس از سه روز مهمانی بر سر سفره ای که خدای علی برای مادر علی گسترده بود، سرانجام او را به دنیا آورد و نام علی را چنانکه علی اعلی دستور داده بود بر او گذاشت.
علی زاده کعبه، خود کعبه آرزوهای تمام حقجویان و حقیقتخواهان است. علی قبله عارفان و ناسکان و خداپرستان است. علی مصباح جمال ازلی و گوهر تابناک الهی است که از درون خانه خدا پا به عرصه وجود گذاشت تا همگان را به پرستش خدای کعبه فراخواند و پرچمهای ضلالت و سیه روزی را از فراز کعبه بر زمین افکند و بیرق هدایت جهانیان را دوش به دوش رسول خدا و همراه او و پس از او برافرازد و هم چنان که نام نامیش مایه امید و نوید علاقمندان و شیعیان و محبانش است، بیگمان خروش رعدآسای ذوالفقارش پیوسته دل دشمنان خدا را به لرزه درمیآورد و مایه رعب و وحشت آنان خواهد بود تا روزی که به اقتضای اراده الهی، وارث به حق علی، از پشت پرده غیبت به درآید و با همان ذوالفقار علی، باقیماندگان شیطان پرستان و مستکبران و دشمنان علی را به دوزخ فرستد و جهان را پس از قرنها بیدادگری، پر از عدل و داد سازد.
علی آن کوکب دری وجود، آن مقدسترین و تابناک ترین انسان روی زمین پس از رسول الله صلی الله علیه و آله از چنان مقامی برخوردار است که هرگز حکیمان و فقیهان و خداشناسان و عارفان با هرچه گفتهاند و نوشتهاند نتوانسته و نخواهند توانست او را بشناسند و بشناسانند و هرچه از فضیلت و منقبت او با شعر و نثر بسرایند و رقم بزنند و بر فراز منبرها بیان کنند، جز نمی از یم و قطرهای از اقیانوس فضایل علی نخواهد بود، همین بس که پیامبر، این اشرف مخلوقات به او گوید: «یا علی هیچ کس خدا را نشناخت جز من و تو و هیچ کس مرا نشناخت جز خدا و تو و هیچ کس تو را نشناخت جز خدا و من.